In het voorbijgaan richtten we in oktober 1979 ook nog Red Rock op. Red Rock was een samenwerkingsverband, een collectief van eerst drie en later vier Rotterdamse bands met anarchistische of communistische sympathieën, te weten: de Sovjets, de Rondos, de Rode Wig en de Tändstickorshocks. We deelden de oefenruimte en de installatie en traden zoveel mogelijk samen op. Maarten ontwierp het Red Rock-logo. Een soort uitgestrekte rode V op een Rotterdamse groen-wit-groene vlag.

Red Rock button uitgave: februari 1980 oplage: 1000 stuks

De Sovjets bestond uit Rik, Mees, Erik en drummer Kees die de vaart er behoorlijk inhield, mits hij niet teveel op had. Ze maakten aanstekelijke muziek. Solide. Punk op zijn best en nog grappig ook. Later speelden ze meer experimentele no wave, met Gabriëlle drums, Bernie zang en Anne saxofoon.

De Rondos droegen inmiddels een soort grijze werkkleding met rode KZ-driehoek. De teksten waren politieker geworden, de muziek indringender en achter ons op het podium prijkten grote vierkante banieren. Eén ervan vertoonde een gestileerde versie van El Lissitzky’s Sla de Witten met de Rode Wig uit 1920.

De Rode Wig werd iets later opgericht door Saskia, Rien, die bas speelde, en zijn broer Pieter op gitaar. Even later voegde Carla zich bij de band. Ze speelde gitaar en zong. Saskia drumde, of moet je zeggen trommelde, in de meest positieve zin des woords. Want de muziek van Rode Wig had nog het meest weg van de klanken van de Agitpropgroepen van de Kommunistische Partei Deutschland uit de jaren dertig. Ze droegen dezelfde uniforme kleding en de teksten waren zonder uitzondering politieke manifesten. Muzikaal pamflettisme zou je het kunnen noemen, als verwijzing van de punk naar de wortels in de revolutionaire Russische en Duitse avant-garde. Of is dat wat te hoog gegrepen?

Red Rock sticker uitgave: ca. eind 1979 oplage: onbekend

En dan moeten we het over de onovertroffen Tändstickorshocks hebben. Wellicht één van de meest legendarische Nederlandse punkbands aller tijden. Hadden ze dat zelf door? Waarschijnlijk niet. Konden ze spelen? Ja en nee. Ze verhieven het niet-kunnen-spelen tot een ware kunst. Ron Roteb, de ex-zanger van de Railbirds, kon wel degelijk gitaarspelen op zijn zwaar mishandelde tot sigarenkistformaat afgezaagde instrument. Z’n zang was fenomenaal. Tergend. De onafscheidelijke Geert en Pinkel speelden respectievelijk bas en gitaar en zongen een enkel nummer. Ton drumde in zijn totale wanhoop ijzersterk. Hij was de enige drummer die het klaarspeelde af en toe een fractie te vroeg of te laat in te zetten en dat een heel nummer vol te houden. Adembenemend. En ze zagen er in tegenstelling tot de meeste andere bands echt punk uit. Hun single, uitgebracht door King Kong Records in april 1980 in een oplage van duizend exemplaren, is een monument voor de Nederlandse punk in het algemeen en voor Red Rock in het bijzonder. Om lyrisch van te worden.

uit: Raket nr. 7
december 1979
klik op afbeelding voor een leesbaarder versie