In april 1979 brachten we onze eerste single uit, samen met de Railbirds. Polio uit Holland stond er op de kleurenaanzichtkaart in het plastic hoesje. Dit naar aanleiding van de weigering van wel erg gereformeerde ouders in Staphorst om hun kinderen te laten vaccineren tegen polio. De oplage was vijfhonderd exemplaren. Ook deze uitgave verscheen in eigen beheer. Je kon dus wel degelijk je eigen platen uitbrengen. Zeuren om een platencontract bij de grote platenmaatschappijen was onnodig en vernederend. Speciaal voor deze gelegenheid richtten we ons eigen onafhankelijk platenlabel King Kong Records op.
In juli verscheen een dubbelsingle, opnieuw met de Railbirds en nu ook met Bunker en Terminal City, de artiestennaam van de Rotterdamse dichter Fready. Oplage wederom vijfhonderd exemplaren. We verkochten de platen zelf, bij ons thuis, bij optredens en bij Peter van Backstreet die ook Raket verkocht en verder via een enkele platenwinkel.”
Tussen de bedrijven door verscheen in februari 1980 onze langspeelplaat Red Attack. Voor zover we weten de eerste uitgave in Nederland van een punk-lp in eigen beheer. Wel iets om trots op te zijn. We namen de plaat op in de Backlash Studio van Martin van der Leer aan het Haringvliet in Rotterdam. De meeste nummers stonden er in één keer op. In een paar dagen waren de opnamen klaar. Nu moest één en ander nog gemixed worden volgens Martin. Dat snapten we niet helemaal. Onze vorige singles hadden we zelf op een tweesporen bandrecorder opgenomen in onze bomvrije oefenruimte. Van mixen was geen sprake geweest. Als alles maar ongeveer even hard stond. Ja, maar er moet nog echo bij en… We protesteerden hevig. Geen echo! Ben je helemaal gek! Gewoon zoals het opgenomen is. De volgende dag gingen Wim en Frank naar de studio om er op toe te zien dat Martin niets ‘mixte’. We beschouwden de zaak als afgedaan. De zo geroemde sound van Red Attack, het kartonnen-dozen-geluid, is gewoon het gevolg van onze onkunde. Maar wel erg mooi. We lieten vijfentwintighonderd exemplaren persen en verkochten die voor betaal niet meer dan ƒ 12,50. In Raket plaatsten we een handleiding voor het zelf platen maken, uitbrengen en verspreiden. Muziek is van en voor iedereen en niet het monopolie van de platenindustrie.”
In september 1980 verscheen de laatste single van de Rondos, Fight Back! getiteld. De tekst achter op de hoes luidde als volgt: “de rondos hebben zichzelf opgeheven. dit is onze laatste single. we zijn ermee gestopt omdat we naar onze zin te succesvol werden — en succes hebben betekent: geaccepteerd worden. daarbij komt dat een groot deel van de punkbeweging zich in een richting ontwikkelt, die niet de onze is. namelijk; geweld, alcohol, aanpassen en commercie. maar de strijd gaat verder! we blijven ons verzetten met andere middelen.” En dat zonder hoofdletters en in het nederlands en het engels.
Over dat woord ‘succes’ viel de hele goegemeente. Men dacht, heel burgerlijk, dat we met succes bedoelden: in de hitparade staan en veel geld verdienen. Nee, dat bedoelden we niet. In tegendeel. Voor ons betekende ‘succesvol zijn’ op een voetstuk geplaatst worden en als mikpunt dienen voor neonazi’s en gevraagd worden om te spelen op een, godbeterhet, 1 mei-viering van de PvdA. We bedankten voor de eer. Dan maar geen Rondos.
Onze drang tot provoceren nam vorm aan als de hoes van Fight Back! We werden maoïsten genoemd. Prima, maar dan ook het portret van de Grote Roerganger op de hoes van onze laatste single. Bijna iedereen nam de provocatie serieus, al droeg de man in kwestie de rode Rondos-driehoek op zijn luxe werkpak. En het nummer Which side will you be on? was wel degelijk een oproep aan de collega’s van Crass.
(uit: A black & white statement)